Nieoficjalne forum serwisu opowiadania.pl

Pan K.

ostatnio przeczytałem gdzieś, że opowiadanie jest wtedy, gdy opisujemy sytuację. gdy opisujemy bohaterów (ich rozterki życiowe itp) to piszemy powieść... i bardzo mi się takie wyjaśnienie spodobało

Fraa

Shiren

Tim_Borys

_VV_

Jest w tym stwierdzeniu racja. Żeby naszkicować pełny obraz bohatera potrzeba się więcej rozpisać, niż przewidują ramy objętościowe opowiadania.

Tim_Borys

Shiren

Zdecydowanie można, nawet na 20, jeśli się skupi na oddaniu psychologii postaci w części poprzez sytuacje a w części poprzez wiedzę narratora i innych bohaterów o tej postaci.

Tim_Borys

Dokładnie! Można nawet w pięciu. Powiem więcej, dobry pisarz w kilku zdaniach zrobi to, czego kiepski w ogóle nie da rady (choćby i tysiąc nabazgrał).

Shiren

Nie pozostaje nic tylko ćwiczyć. Zwłaszcza, że uwielbiam psychologię moich postaci. Wesoly

_VV_

W pięciu stronach, czy nawet w 1/4 strony, czy nawet w dobrym zdaniu, to można nakreślić zarys psychologiczny. Tak jak w realu po pierwszej rozmowie można wyrobić sobie o kimś zdanie. Pełny obraz bohatera rozumiem jako coś znacznie szerszego i to już wymaga wielu uzupełnień zarysu. Swoją drogą, dobry zarys może być znacznie ciekawszy od pełnego obrazu. To na tym pierwszym opiera się zasadniczo sztuka psychologizująca, więc to drugie należy zostawiać powieści.

Zdanie, które wywołało dyskusję, jest tak naprawdę skrótem myślowym i mam wrażenie, że wzięliście je początkowo zbyt dosłownie.

Shiren

Ale nawet jako skrót myślowy mi się nie podoba. Zaprzecza idei opowiadań psychologicznych. Często w porządnym opowiadaniu można znaleźć lepszy portret psychologiczny postaci niż w kiepskiej powieści. A odnośnie różnicy między powieścią a opowiadaniem - słyszałem mnóstwo teorii polonistów, że różnią się tylko objętością. Bo opowiadanie przecież też jest wielowątkowe. Jednowątkowa jest nowelka.

Pan K.

cóż... taką 'głupotę' napisali panowie Jan(?) Zelazny i Philip K. Dick. jest to skróty myslowy co prawda, całość miała 3-4 strony, więc wybaczcie, przepisywać się mnie nie chciało.

nie chodzi absolutnie o to, że w opowiadaniu nie można opisywać psychologicznych aspektów bohatera, ale o to, że nie psychologia bohatera jest najważniejsza. najważniejsza jest sytuacja, w której się bohater znalazł i to na niej skupić powinien się autor piszący opowiadanie.

Tim, jeżeli na 4 stronach opiszesz powiązania rodzinne bohaterów i ich perypetie miłosne, to znaczy, że napisałeś krótką powieść. jeżeli natomiast na 60 stronach będziesz się skupiał na opisywaniu sytuacji to napiszesz długie opowiadanie.

wydawało mi się logiczne, że bohaterowie powinni mieć rys psychologiczny i pewne oryginalne cechy, które faktycznie można opisać w kilku zdaniach. tak samo logiczne się wyadawało, że w powieści musi być akcja. i że nie będę musiał tego tłumaczyć Wesoly

jeżeli jeszcze nie jest jasne... postaram się dorwać w najbliższym czasie jeszcze raz książkę, w której to znalazłem i przytoczę dokładnie co panowi Zelazny i Dick mieli na myśli, a ja być może nie potrafiłem w pełni przekazać ;-) (to była bodajże przedmowa do zbioru opowiadań P.K.Dicka "Krótki, szczęśliwy żywot brązowego oxforda"

Tim_Borys

Shiren

Dokładnie. Kurcze, faktycznie. Teraz się okazuje, że to nastolatki z opowiadanpl miały rację, nie my. Wesoly

volt

Hmm nie czytam od początku i piję piwo, wiec wybaczcie, jeśli walnę coś, co się minie z tematem głównym. Chciałbym się tylko odnieść do podziału opowiadanie/powieść.

Z tego co wiem, te dwa gatunki odróżnia nie tyle objętość, co właśnie treść. Opowiadanie zazwyczaj zbudowane jest według jednego, głównego wątku - poboczne zarysowane są bardzo delikatnie, albo wręcz wogóle nie występują. Powieść natomiast posiada wątków kilka, przy czym mogą się one splatać ze sobą w jeden główny, ale są wyraźnie zaznaczone i zajmują dosyć dużo przestrzeni dzieła. Z takim mniej więcej podziałem spotkałem się na pierwszym roku filologii polskiej na UJ i taki sobie przyjąłem. W praktyce czasem bardzo trudno zakwalifikować dany tekst do konkretnej grupy. Przykładem niech będzie opowiadnie Mgła S. Kinga, które liczy ponad 100 stron (podaję z głowy) i książka Manitou G.Mastertona, która się zamyka chyba w 120 stronach.